Vanmorgen stond er een mooi stukje over de ik maatschappij waarin we zitten, stond in het AD van vanmorgen. Ik wilde het jullie niet onthouden. In mijn werkbare bestaan heb er ook een aantal meegemaakt. Die zal ik oprecht niet gaan missen. En zo kan ik er nog wel een paar bedenken die hier voor in aanmerking komen, maar daar hebben ze allemaal geen tijd voor om zich druk over te maken. Veel te druk met met hun MIJ.

Hier het stukje uit het AD:

Hoe laat je dat opgeblazen ego leeglopen?

Aan het werk

THIJS LAUNSPACH

Ik oefen met mezelf minder belangrijk vinden. Klinkt misschien gek, maar het is nodig. Met het werk dat ik doe (stukjes schrijven, op een podium staan) ligt een opgeblazen ego op de loer. Je moet al een beetje narcistisch zijn om de wereld te gaan vertellen hoe jij denkt dat de dingen werken. Het applaus achteraf geeft je – als je niet uitkijkt – helemáál het idee dat je een bijzonder mens bent. De echte reden heeft echter met iets anders te maken: ik word binnenkort vader. En ouders die denken dat de wereld om hen draait zijn niet de meest geslaagde exemplaren.

Jezelf minder belangrijk vinden is tegen de stroom in zwemmen. In onze individualistische maatschappij krijg je namelijk voortdurend te horen dat het allemaal wél om jou draait. Wat jij wil, wat jij leuk vindt, wat jij ergens van vindt. We behandelen kinderen als prinsjes en prinsesjes. Vervolgens staat in het onderwijs ‘het eigen leerproces’ centraal. En, later, het eindeloos reflecteren op je doelen, je wensen en je handelen. Weer later, op ons werk, gaat het over ónze prestaties, óns uitgestippelde carrièrepad en óns werkplezier. Het zelf wordt alsmaar hoger op het voetstuk gezet.

Gevolg: een volstrekt egocentrische maatschappij waarin het ‘ik’ altijd vooraan moet. Waarin we stemmen uit eigenbelang, niet uit onze ideeën over een betere wereld. Waarin we op onze fatbike of racefiets de anderen van het fietspad treiteren – tring, tring, jullie moeten weg, IK moet er langs! Waarin we de poep van onze hond op de stoep laten liggen en ons afval op straat gooien, dat ruimt iemand anders wel op. Waarin we de conducteur uitschelden (of erger), omdat ‘onze’ trein te laat is, en vervolgens op vol volume voetbal gaan kijken in de coupé. Iemand die daar iets van zegt, krijgt een grote bek. Wie ben jij om MIJ iets te zeggen?

Hoe kun je in zo’n egocentrische wereld jezelf minder belangrijk vinden? Door bij jezelf te beginnen – hoe egocentrisch dat ook klinkt. Door allereerst te begrijpen dat er een verschil is tussen je belangrijk voelen, en belangrijk zijn. Dat laatste ben je helaas maar zeer zelden. Door bezig te zijn met wat je kunt géven, en meer oog te hebben voor anderen. Door regelmatig tegen jezelf te zeggen: zo belangrijk ben ik echt niet. Het draait niet om mij. Dat is niet makkelijk, merkte dit egootje, en ook niet leuk. Maar gek genoeg: rust geeft het wel.