Ik was best wel wat preutserig of je het noemen wilt. Nou dit is een goede methode om het af leren.
je kan werkelijk niks meer zelf, wordt aan bed gewassen, aangekleed, in-en uit bed geholpen.
maar effe naar de wc, forget it, in de wachtrij. Belletje drukken en dan helpt een zuster of broeder je naar het toilet, uiteraard wanneer hij of zij beschikbaar is. Anders effe ophouden. En die zuster of broeder komt ook weer als je weer weg wilt, is het gelukt vragen ze dan standaard en helpen je met de dingen die je vroeger toch prima zelf kon.
Behalve dat het lopen en zwaaien met je linkerarm een klein probleem is, kleintje maar hoor, de aansturing vanuit je hersenen om op tijd te plassen, das ook ontregeld. De dokter erbij en ja dan moet je maar een catheder. Je voelt je diepongelukkig totdat je ontdekt dat je mede patiënten er ook vaak eentje hebben. Komt dus vaak voor bij infarctjes zoals ik.
Edoch,
na 3 weken mag je met een kraantje oefenen om te testen of je het op kon houden en dan, als het goed ging, mag je zonder catheder , wel met als je was geweest daarna een scan of je alles eruit hebt gegooid. Dat testen deden ze 2 dagen en toen zeiden ze dat het wel goed was, mooi dat hebben we weer getackeld.
Best wel handig trouwens, je hoeft je met zo’n ding niet druk te maken dat je nodig moet, dat gebeurt nl niet. Ze hebben me wel overtuigd dat het beter was dat ie er niet meer zou zijn dat dan wel.
