Dat is mijn advies “maak maar geen afspraken”. Een tuinman die het af laat weten, een andere tuinman die tot 2 keer plechtig beloofd, morgen kom ik langs, maar toch niet komt. Een financieele man die beloofd begin juli met een financieel voorstel te komen, u raadt het al das nog niet binnen eind augustus. Da’s overigens ook de man die mijn mails van 29 april en 26 juli niet beantwoord heeft tot op heden, dus echt verbaasd zijn we niet. Een schilder die afspreekt te komen maar tja waarom zou je dat nakomen. Een klusjesman die beloofd volgende week contact op te nemen, maar het toch niet doet. Zoonlief die beloofd morgen mijn vragen te beantwoorden maar dat gemakshalve niet doet.
En zo kan dit lijstje met gemak groter worden gemaakt. Het lijkt of er meer en meer mensen gewoon maar wat doen en maar wat roepen om er vanaf te zijn. Het lijkt of het aantal zich uitbreid als een epidemie.
Als ik zoiets flik bij een zorginstantie, krijg ik een gepeperde rekening.
knauw
Als m’n eigenwaarde al geen knauw had gehad, dan krijg je het daar wel door. Iedereen beloofd van alles (zo, dan zijn we snel van hem af). Ze hebben geen idee dat ik daardoor ga denken ik ben niet belangrijk, je hebt schijt an me, het gevolg is dat ik de mensheid ook zo ga afhandelen.
Kom je morgen, ah het zal wel, ik zie het wel.
Het ergste is het niet afbellen of laten weten dat de afspraak niet door kan gaan. En dat staat haaks om m’n normen en waarden die ik van paps en mams heb meegekregen. Je zorgde dat je op tijd was, als je niet kon belde je af, je maakte afspraken die je kon nakomen. En natuurlijk je kan t weleens vergeten , niemand is foutloos (Triecie komt aardig in de buurt)(krijg ik nou een ijssie?)
Ik heb ondertussen zoiets van, zoek het uit.
Zullen we afspreken niks af te spreken of te beloven. Oh,maar dat wordt toch niet nagekomen. Dilemma.
