twiet, twiet,een paar mussen, piep,piep,onze krijsende kanariepietjes, ruisende palmen, miauw miauwt de kat van de buren, Mimi onze spin spint, een voorbij denderende tractor en voor de rest rust.
Die rust kenmerkt een beetje mijn doen en laten tegenwoordig. Omdat ik weinig zelf kan zit ik vaak op een dag, wachtend tot ik weer ik kan gaan slapen en de wereld weer kan vergeten.
Nee, ik ben niet suïcidaal, geen paniek, maar geef toe de situatie is nou niet bepaald een feeststemming waardig. Een linkerarm en hand die wel ooit betaald zijn maar die elke vorm van medewerken weigeren. De garantie is verlopen en de fabrikant is er niet meer. Omdat ie door spasmen niet ontspant en bijna de gehele dag in bijna 90 graden staat gebruik ik hem tegenwoordig als kledinghanger, makkelijk bij heen weer hobbelen. M’n linkervoet en been, die hangt met plastic aan elkaar. De 4 daagse zit er niet meer in, verder dan een beetje hobbelen kom ik niet. M’n rug die door dat rare lopen en zitten en niet kunnen bukken het echt niet grappig vind. Gevolg ik sta op met rugpijn en ga ermee naar bed. Soms iets meer pijn soms iets minder.
Je merkt ook dat het nieuwe van mijn ziek zijn er wel af is. Minder bezoek (op het moment dat ik omviel hadden familieleden en vrienden echt iets van, oef, dat moeten we maar anders gaan doen, maar 1 1/2 jaar later is niko gemeengoed geworden, hij doet het toch nog is de gedachte, hoe dat maakt niet meer uit en zijn we met z’n allen opgenomen weer door de waanzin van de dag), ga minder naar de winkel of anders. Minder een sociaal leven dus. En dat klinkt erger dan het is.
Soms heb ik ergens een praatje maar ben ergens wel tevreden met hoe het nu is. Dankzij ons “landgoed” kan ik daar wat rommelen, lopen op m’n eigen tempo zonder iemand te zien. Rustig dus. Daardoor geen stress zoals er dat vroeger onder andere bij werken was. Toen was het, nog effe dit, nog effe dat, vergeet je morgen dat niet te doen. Wat je natuurlijk geheid vergat. Nee, doordat ik veel minder zie of spreek geeft dat een bepaalde rust.
Rust waar m’n arme hoofdje dankbaar gebruik van maakt, want langer dan een half uur puzzelen of zo, daarna is dat arme hoofdje van me het wel zat. En dan kan ik dankbaar effe de tuin in.
Als we kleiner waren behuisd (het is voornamelijk tuin hier hoor…., het huis zelf is niet zo groot) wordt dat wel een dingetje.
En dat ik mezelf dan alleen in huis soms effe zielig vindt, ja dat gebeurt weleens. Want zitten en wachten wat er komen gaat (iets anders kan ik helaas niet) is wat er nu gebeurd.
Denk nou niet Niko zit op de bank and that’s it. Neeeee, als het weer goed is is m’n fiets een dankbaar hulpje en trek ik er op uit, zie wel waar ik uit kom, rommel soms wat in de tuin, puzzel en sinds kort is lezen een nieuwe dagbestedingsonderdeel. Eigenlijk is de dag te kort……
Denk dus niet, nou Niko wil rust, we gaan maar niet langs om z’n heerlijke koffie te nuttigen. Mis, bijna iedereen (er zijn mensen die ik ondertussen niet meer hoef te zien, spreken of horen) is welkom en effe langs komen wordt oprecht gewaardeerd.
Wel effe appen want de kans bestaat dat ik dus de hort op ben.
