We gaan op reis. Om 10:00 uur zou de taxi er zijn. De rolstoel bus kwam uiteindelijk om 10:45.
gelukkig hadden ze (broeders zusters en mijn super allessie Triecie) alles al voorbereid, daar hou ik tegenwoordig en zeker toen wel van.
ik in de bus in rolstoel van ikazia naar de westersingel in Rotterdam vroem vroem
Tries met onze Renault Clio er achteraan.
weer een nieuwe belevenis rijker als rolstoel berijder , nou je moet alles in je leven meegemaakt hebben zeg maar. Dus ook dit.
intake gehad mocht waarempel een bed uitkiezen. Wel op een 4 persoonskamer. Ik koos bij het raam, achteraf een goede keuze
intakes gehad wie bent je hoe kom je hier (met de taxi duhuh….) bloeddruk meten en meer van die ongein.
M’n bovenkamer moest nog op gang komen, want een revalidatiecentrum is anders dan een ziekenhuis, maar daar kwam ik snel genoeg achter.
( voor degene die het niet weten in een revalidatiecentrum helpen ze je om te leren met een handicap om te gaan in een ziekenhuis doen ze aan repareren maar dat kan dus niet bij hersenletsel ook wel nha of cva genoemd)
een nieuwe rolstoel gekregen nu èèn met koeienletters rijndam achterop, kon je onbetaald reclame rijden en men kon zien dat je erbij hoorde.
ik hoorde weer ergens bij een groep, joepie ik hoorde ergens bij, was alleen doodmoe, nieuwe indrukken, nieuwe ( nou ja voor mij dan) aardige mensen die in hetzelfde rampzalige schuitje zaten (hij zonk nog net niet) zorgpersoneel (de èèn nog aardiger dan de ander) en wat ook nieuw was maakt niet uit wie je tegenkomt je zei altijd hallo gevolgd door iets positiefs. Bijv.Dat gaat lekker, en dan was goed bezig ieders favoriet. Ook was het maar 5 minuten geleden dat je haar of hem had gezien.
tja dat kwam omdat we daar waren allemaal vanwege een prombleempje, hetzelfde probleempje en daarom kost en inwoning kregen. We waren elkaars LOTGENOTEN, dat schept een band.
